در خیالات خودم...

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست

می‌رسم با تو به خانه، از خیابانی که نیست

می‌نشینی روبه‌رویم خستگی در می‌کنی

چای می‌ریزم برایت توی فنجانی که نیست

باز می‌خندی و می‌پرسی که حالت بهتر است؟

باز میخندم که خیلی...! گرچه میدانی که نیست

شعر میخوانم برایت واژه ها گل می کنند

یاس و مریم می گذارم توی گلدانی که نیست

چشم می دوزم به چشمت، می‌شود آیا کمی

دست هایم را بگیری بین دستانی که نیست؟

وقت رفتن می‌شود با بغض می‌گویم نرو

پشت پایت اشک می‌ریزم در ایوانی که نیست

می‌روی و خانه لبریز از نبودت می‌شود

باز تنها می‌شوم با یاد مهمانی که نیست

رفته ای و بعد تو این کار هر روز من است

باور اینکه نباشی کار آسانی که نیست

 

″رضا پیربادیان″

 

شعرایی که معلم فارسی میخونه داغون ترین روزارو میسازه:]

Still alive

به تایتل توجه نکنید دارم جون میدم برای واقعی

زندگی شده درس و کتاب تست و آزمون و خستگی و افسردگی و ناامیدی و هزارتا بدبختی دیگه

امروزم با یک ریدمان دیگه از حوزه قلمچی اومدم بیرون و امید به زندگیم از زیر خط فقر به پایین نمودار فقر منتقل شد این نهاییام یه درد بی درمون دیگه ان که باید استرس بکشم براش

فکر کنم از وسطای مرداد تا الان یدونه فیلم و سریالم ندیدم (بجز هلووا باس البته اونم چون کوتاهه و دیر به دیر میاد میرسم ببینم) و واقعا افسردگی گرفتم بخاطرش وقتم نمیکنم هیچکاری کنم

پارسال جو بچها بد نبود و نسبتا اوکی بودیم باهم ولی امسال همشون یجوری شدن...کلا چندتا ادمن دارن برا همه تصمیم میگیرن بقیشونم لال مردن و فقط منم که حرف میزنم تازه یچیم میگم میریزن سرم

یه چند روزیم با بی نتی سپری کردم که باعث شد سلامت روانم یکم بیشتر بشه و آره الانم اینجام و دارم فشار میخورم

تنها انگیزه بودن دوستام و معلما و معاونای اگولی پگولیمونن که واقعا تو قلبمن

و درنهایتم از من به شما نصیحت تا قبل دبیرستان هر غلطی میخواین بکنین چون بعدش شاید فرصت نفس کشیدنم گیر نیاد (حالا باز دهم بهتره..یازده دوازده رحمی درکار نیست💀)

میدونم جمله هام هیچ ربطی به هم نداره و واقعا روند زندگیم یه همچین چیزیه ولی خب..